در چند هفته گذشته تظاهرات در عراق و لبنان با شدت و خشونت انجام گرفته است. هم در عراق و هم در لبنان این تظاهرات به سمتی می رود که نیروهای سیاسی وابسته به نزدیک به جمهوری اسلامی مانند حشد الشعبی یا حزب الله بعنوان عاملین کشتار یا شلیک به مردم یا سرکوب آنان معرفی شدند.
اگر نیروهای وابسته به حکومت ایران در این سرکوب تظاهرات مردم نقش داشته باشند که در آن صورت این پرسش مطرح می شود که به چه دلیل و چه حقی این نیروها در امور داخلی دیگر کشورهای منطقه رفاقت می کند. یا در برابر خواست و اراده مردم آن کشورها می ایستند.
زمانی که علی اکبر ولایتی به عنوان نماینده ولی فقیه و رهبر جمهوری اسلامی بجای وزیر امور خارجه آنان ظریف به عراق می رود و در آنجا می گوید که مارکسیستها نباید به مجلس عراق راه یابند ، مردم عراق نباید با خود فکر کنند که نماینده رهبر کشوری که به خود اجازه می دهد، در انتخابات داخلی عراق دخالت کند به خود حق سرکوب تظاهرات مردم عراق را هم خواهند داد.
در اینکه زمینه های اعتراضی در عراق و لبنان داخلی و برآمده از فقر و فساد و بی کفایتی سیاسی است.
مانند آنچه در خود ایران و اکنون در بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین می گذرد، تردید نیست بی شک سیاست جهانی به ویژه آمریکا و اسرائیل می کوشند از این تظاهرات به سود خود و علیه برخی سیاستهای ایران بهره گیرند نیز تردید نیست.
ولی یک سیاست خارجی خردمندانه و مسئولانه از طرف ایران می توانست مانع از شکل گیری این احساس در مردم ایران یا لبنان یا خاورمیانه گردد که دست حکومت ایران با نیروهای وابسته بدان در پشت سرکوب تظاهرات است.
نتیجه عملی اعتراضات در عراق و لبنان و تحریک های آمریکا و اسرائیل تا اینجا چنین بوده است که جمهوری اسلامی در حال محروم شدن از آن ” عمق استراتژیک ” و برگشت به مرزهای خود می باشد.
سیاست جهانی نمی گذارد اهداف تند ناسیونالیستی جمهوری اسلامی تحت لوای شیعه گری و استفاده از گروههای نیابتی شیعه در منطقه …. گردد و جمهوری اسلامی منطقه گشائی و سپس جهان گشانی نماید. سیاست جهانی، هیتلر و ناسیونال سوسیالیزم آلمان را بیاد دارد.
از همه بدتر جمهوری اسلامی همه موفقیتهای عمق استراتژیک را که در یک دهه بدست آورده بود، در حالی از دست داده است و از همه مهمتر جمهوری اسلامی در سیاست داخلی به جای آشتی و وحدت ملی با ملت خود بر سیاست سرکوب ملی پافشاری می نماید.
بخش مطالعات استراتژیک
گروه وحدت ملی – دکتر فریبرز صارمی