روز دانشجو یادآور سرکوب خصمانه
کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ سرآغاز فصل تازه ای در تاریخ سیاسی معاصر ایران است که به حاکمیت خفقان شدید در جامعه انجامید. در حقیقت مردم دخالت دولت انگلستان را در امور داخلی کشور بر نمی تابیدند و به همین علت اعتراضهای مردمی از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ که کودتا صورت گرفت و به سقوط دولت ملی دکتر مصدق منجر شد، پیش درآمد جنبش دانشجویان دانشگاه تهران پس از شروع سال تحصیلی در مهرماه همان سال شد و بعد از ۱۱۰روز در ۱۶ آذر ۱۳۳۲ به اوج رسید. آنچه روز ۱۶ مهرماه روی داد، نخستین واکنش همه جانبه دانشگاهیان علیه کودتا بود. در حقیقت برای نخستین مرتبه از زمان تأسیس دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳، مأموران نظامی وارد حریم دانشگاه شدند و جمعی از دانشجویان را دستگیر کردند. پس از آن روز، محیط های بیرونی دانشگاه ، توسط افراد و تجهیزات مسلح، کنترل می شد. علی رغم کنترل های محسوس ، در ۲۱ آبان راهپیمایی و اعتصاب گسترده ای با زمینه سازی نهضت مقاومت ملی و مشارکت دانشجویان برپا شد که باز هم به دستگیری عده ای از دانشجویان و قشرهای اجتماعی دیگر انجامید. اعتراض ها زمانی شکل جدی تری به خود گرفت که در روز ۳ آذر، در کنار محاکمه دکتر مصدق، بیانیه ای مبنی بر سفر ریچارد نیکسون، معاون رئیس جمهور آمریکا به ایران در ۱۸ آذرماه صادر شد. این بدان معنی بود که انگلستان مجدد دست دوستی به سوی دولت تهران دراز کرده است. نهایت این تنش های اجتماعی در روز شانزدهم آذر ماه ۱۳۳۲ بود یعنی دو روز قبل از ورود نماینده ایالات متحده آمریکا. جایی که قوای مسلح از قبل تدابیری برای آرام نگه داشتن جو شهر تهران و استقبال از نیکسون اندیشیده بودند. اما مجدد بین دانشجویان دانشگاه تهران و نیروهای امنیتی درگیری صورت گرفت و متاسفانه سه دانشجو به نام های “احمد قندچی” ، “مهدی شریعت رضوی” و “مصطفی بزرگ نیا” جان خود را از دست دادند.
از آنجا که پس از هر کودتایی به طور طبیعی اعتراض ها و سرکوب ها اجتناب ناپذیر هستند، این واقعه از طرف مذهبیون ضد نظام پادشاهیِ وقت تبدیل به ابزاری برای سوء استفاده تبلیغاتی به سود خود شد. در صورتی که همین قشر با شعار استقلال از بیگانه، بعد از روی کار آمدن و تصاحب قدرت با گذشت چهل و یک سال کشور و مردم را به تباهی در تمام زمینه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی کشانده اند. اتفاقا یکی از جنایات صورت گرفته از این ضد بشرهای خودکامه، در روز ۱۸ تیرماه سال ۱۳۷۸ خورشیدی توسط نیروی انتظامی، بسیج، گروه فشار و لباس شخصی های وابسته به جناح حاکم روی داد و دانشجویان معترض به قوانین دیکتاتوری، به ویژه لایحه ی “اصلاح قانون مطبوعات” و بسته شدن روزنامه ی “سلام” را به خاک و خون کشیده، دستگیر و شکنجه نمودند. این روزنامه در ۱۵ تیر ۱۳۷۸ به جرم چاپِ نامه ی محرمانه سعید امامی به قربانعلی دری نجف آبادی وزیر اطلاعات که مفاد قانون جدید مطبوعات را توصیه میکرد، توسط دادگاه ویژه روحانیت به مدت ۵ سال توقیف شد. در نامه منتشر شده، سعید امامی از وضع فرهنگی کشور ابراز نگرانی کرده و خواستار محدودیتهایی برای اهل قلم جهت ساماندهی و کنترل فضای فرهنگی کشور شدهاست. او همچنین با ذکر نام چند نویسنده از جمله محمد مختاری (که چند ماه بعد از تاریخ این نامه در قتلهای زنجیره ای کشته شد) آنان را به ایجاد مشکلات امنیتی متهم کردهاست و اعلام کرده تا ترتیبی اتخاذ شود که نویسندگان، مترجمان و گزارشگران مطبوعات پیرامون نوشتههای خود پاسخگو باشند.
مجموعه ی فعالان حقوق بشر در ایران معتقد است ۷ نفر در واقعه حمله به کوی دانشگاه کشته شدهاند که تاکنون فقط هویت عزتالله ابراهیمنژاد و فرشته علیزاده روشن شدهاست. شورای متحصنین در بیانیه ۲۶ تیر مرگ تامی حامیفر را نیز تأیید کرد و سعید زینالی نیز از هنگام دستگیری توسط مأموران ناپدید شدهاست؛ همچنین چشم یک دانشجو بر اثر اصابت گلوله تخلیه، دست و پای عدهای شکسته و تعداد زیادی دانشجو ضرب وشتم و دستگیر شدند که در میان آنها، نام اکبر اینانلو و سید محمدفاضل هاشمی نیز به چشم میخورد.
گستردگی این جنایت به مراتب از حوادث ۱۶ آذر ۱۳۳۲ بزرگتر و چشم گیرتر بوده است. اما تنها از این حادثه به عنوان بزرگترین جنبش دانشجویی در ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷ یاد میشود.
جنایات و کشتار بی سابقه ی جمهوری اسلامی به ۱۸ تیرماه ۱۳۷۸ ختم نشد و با عناوین مختلف، در خرداد ۱۳۸۸ ، دی ماه ۱۳۹۶ و همچنین آبان ماه ۱۳۹۸ ، جوانان و اقشار عمومی معترض به دیکتاتوری ولایت فقیه را به خاک و خون کشیده و حتی آماده تر از قبل در صدد تجهیز نمودن نیروهای ضد شورش خود در تمامی شهرهای کلیدی کشور هستند تا با حادث شدن قریب الوقوع اعتراضات گسترده در نقاط مختلف کشور ، با سوء استفاده از سپر مذهبی – ایمانی خود، دست به کشتار بی سابقه تری بزنند. این فرقه ی تبه کار هیچ ابایی از جنایت و ترور شهروندان میهن دوست و ملی گرا ندارند.
امروز دانشجویان هوشیار و فهیم ایران زمین، فریب شعارهای دروغین سیاسی جمهوری اسلامی، ولایت فقیه و مسئولین خودفروخته را نمی خورند و در کنار عموم مردم ستم دیده و زخم خورده ی ایران ، قد به قد ایستاده و خواهان و طالبِ حقوق شهروندان ایرانی خواهند بود.
پاینده باد ایران و ایرانی
پاینده باد اتحاد ملی
سرنگون باد نظام استبدادی
مدیر سیاسی گروه وحدت ملی ایرانیان اروپا – دکتر فریبرز صارمی هامبورگ ۰۵ دسامبر ۲۰۲۰
تلفن : ۰۰۴۹۱۷۱۶۰۱۲۸۶۶ وبلاگ : https://wahdatemelli.info/